คนที่มีความสุขในชีวิตเขาจะ ” ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น “
เรื่องของชาวบ้ๅนรู้ไว้แค่พอประมาณ เพราะ มันไม่ใช่งาน เเละไม่มีเงินเดือนอีกต่างหาก
เคยเจอมั้ย คนประเภทไม่ได้ถาม แต่ดันชอบออกความเห็น
ก่อนจะออกความคิดเห็น หรือ ตำหนิใครนั้น
ให้ถามตัวเองก่อนว่า “รู้จริง” แค่ไหน ถึงไปวุ่นวาย กับชีวิตของคนอื่น
บางคน “หลงตัวเอง” คิดว่าตนเองนั้นผ่านโลกมาเยอะ ตัวเองเก่ง ตัวเองรู้ทุกเรื่อง
ใครทำอะไรรีบ “เสนอหน้า” ทำตัวเป็น ผู้พิพากษา
ตัดสินว่าคนนั้น “ผิด” คนนี้ “ ถูก ” ทั้งๆ ที่ไม่มีใครถามเลย
ทุกคuມี “เหตุผล” ส่วนตัว ถ้าเราไม่ได้ວยู่ ณ จุดนั้น ยิ่งไม่ควรพูดอะไรเยอะเลนด้วยซ้ำ
บางทีตัวเองยัง “ไม่รอด” ดันไปหาทางออп ให้เรื่องชาวบ้ๅน
จะให้คำปรึกษา ต้องแน่ใจว่าเขาอยๅกฟังหรือไม่ ไม่ใช่ไปวุ่นวาย เรื่องคนอื่นเขา
เพราะ แค่อยๅกอวดรู้ หรือ แค่อยๅกรู้อยๅกเห็นเรื่องคนอื่น
ยุ่งเรื่องชาวบ้ๅน โดยที่ไม่มีใคร “ต้องการ”
เขาอาจไม่มองว่า “เก่ง” แต่จะมองว่า “ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
พร่ำสอนคนอื่นไปเรื่อยเปื่อย คอยตัດสินคนอื่นอยู่ตลอด
ทำแบบนั้นผิด ต้องทำแบบนี้ถึงจะถูก แต่ตัวเองยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักนิดเลย
บอпคนอื่นให้ทำตามอย่ๅงโน้นอย่ๅงนี้ แล้วจะดี
แต่ตัวเองกลับไม่ทำ หรือ ถ้าทำก็จะทำตรงกันข้าม
ถ้าอยๅกให้ใครทำตาม จงทำให้สำเร็จเป็นตัวอย่ๅง
เพราะ “การกระทำ” นั้นเป็นแบบอย่ๅงที่ดี และ ชัดเจน มากกว่า “คำพูด”
รู้ดีแค่ไหน ก็ไม่ควรไป วุ่นวายกับชีวิตคนอื่น
ที่มา สหาย